Çështja e shqiptarëve në Maqedoni dhe strategjia që na mungion

Keqpërdorimii protestave plotësisht të arsyeshme, duke u fshehur prapa vellos së një nacionalizmi hibrid, si zgjatim të pranverës arabe (!), nuk i shërben çshtjes shqiptare. Shih për këtë, dy republikat tona, sado të dobta që janë, e sidomos Tirana zyrtare, duhet urgjentisht të dalin me strategji të qartë veprimi dhe të koordinojnë politikat në dobi të Kombit.

Prishitnë, 6 korrik — Në historinë politike të Shqipërisë dhe shqiptarëve, platforma politike për krijimin e Shtetit Shqiptar u hartua nga shkenctari me nam, siç ishte Sami Frashëri, prandaj ajo u kurorëzua, pavarësisht se me vonesë të theksuar, me krijimin e Shqipërisë politike(1912), që shërbeu për 100 vjet si nukleus i Kombit tonë. Ndërkaq sa herë që në krye të Lëvizjeve politike (ilegale në Kosovë dhe Maqedoni) shmangeshin shkencëtarët, mendjet e ndritura… nga pozitat vendimmarrëse e në krye dilnin poetët e shkrimtarët, kauza bastardhohej, disi ngjashëm siç ndodhi në prag të luftës në Kosovë, kur mirrej peng Ukshin Hoti dhe lider promovohej njëshkrimtar e kritik mesatar (Ibrahim Rugova), ndërkaq në kulmin e luftës, në krye të Drejtorisë Politike të UÇK, instalohej një çun pa përvojë (Hashim Thaçi), duke lënë larg tryezave vendimmarrëse Ibrahim Kelmendin dhe gjithë Kryesinë e LPK…
Disi ngjashëm mund të ndodh edhe me protestat që po zhvillohen sot në Maqedonin Shqiptare, kur po ndjehet mungesa e madhe e Arbën Xhaferit, kur Ali Ahmeti duket sikur të jetë “peng” i mungesës së strategjisë përkatëse që do të duhej të ishte hartuar me kohë në Tiranë, e kurrsesi i vullnetit të tij politik,ndërkaq për të mbushur këtë vakum, mediat pretendojnë ta promovojnë Kim Mehmetin si një zë i artikulimit qytetar!!!
Noli ynë i madh do të thoshte: Ajme!

Protestat dhe demonstratat e shqiptarëve në Maqedoni sot (harta e protestave në ditën e tretë u zgjerua ndjeshëm) kanë mbulesë reale, arsyeshmëri të plotë politike. Ato të bëjnë të ndjehesh krenarë me shpirtin kryengritës shqiptar… Por, çështja ështëse kush i organizon ato dhe cila është agjenda politike të cilës do të duhej t’i shërbente kjo lëvizje qytetare. Po të fillonin këto protesta në sheshet para Kuvendit, para Qeverisë, para Gjykatave apo aty prej Sheshit Skenderbeu, dhe poqëse në ballë tëtyre do të ishte vetëm Flamuri Shqiptar pasuar me banderolat me parollat politike që kanë mesazh të qartë, çështja do të ishte gjykuar krejt ndryshe, jo vetëm nga faktorët që po e mbajnë nën kontroll shpërthimin dhe shuarjen e Maqedonisë, por edhe nga miqtë tanë. Dhe në këtë kuadër, kërkohet impenjim I intelegjencies dhe faktorit politik. Këtë vrull e malgamë kryengritëse, nuk duhet ta lëmë që ta përpunojnë ata që nuk kanë asgjë me agjendën shqiptare…

Një grusht individësh shqipfolës, pjesë e protestuesve dje në Mitrovicë e sot në Shkup, ka kohë që kanë shpërfaqur krizë identiteti.

Publicistii mirënjohur yni në Maqedoni, Emin Azemi, duke iu referuar këtij fenomeni, përveç tjerash shkruan: “Shqiptarëtnë Maqedoni asnjëherë nuk kanë marrë leje nga partitë politikese ku duhet t’i zhvillojnë protestat e tyre. Ata as në 2001 nuk epyetën PPD dhe PDSH se në cilin mal do t’i vendosin gulinovat,ndonëse fatkeqësisht edhe atëherë pati tendenca (nga disapolitikanë shqiptarë) që pakënaqësinë e shqiptarëve taprojektojnë gabimisht si konflikt brendashqiptar.
I pari që e theu këtë skemë djallëzore të vetëbaltosjes ishte Arbën Xhaferi i cili dërgoi një sinjal të qartë politik eintelektual te Shkupi zyrtar dhe kancelaritë diplomatike botërorese konflikti nuk ishte i importuar nga Kosova, se konflikti nuk ishtebrendashqiptar dhe se kriza politike nuk mund të zgjidhej me mjeteushtarake.

Problemi i shqiptarëve të Maqedonisë është vuajtja e pasojave që dalinnga Kushtetuta e cila është në shpërputhje me realitetinshumetnik, prandaj konepti kushtetues i shtetit duhet urgjentisht tëharmonizohet me realitetin, thoshte A. Xhaferi, dhe nuk hezitonte t’ijepte të drejtë guerilës shqipare në v. 2001, e cila nuk kërkonteasgjë më tepër se inkorporimin e statusit juridik e kushtetues tëshqiptarëve në konceptin e ndërtimit të shtetit.”

Fare pak, pothuajse asgjë, nuk mund t’i hiqësh këtij konstatimi të atëherëshëm të Arbën Xhaferit të dhënë që në vitin 2001.

Fundja,si shqiptarët edhe diplomatët e huaj, e kanë tashmë të qartë: çështja e shqiptarëve në Maqedoni në thelb mbetet pjesë e pazgjidhur e çështjes shqiptare në Ballkan. E drejta e tyre për vetëvendosje të brendshme nuk duhet tutje të kamuflohet me Marrveshjen e Ohrit, ndërkaq e drejta për vetëvendoje të jashtme është çështje që do shtrohet në çastet kur ezaurohen të gjitha përpjekjet për realizimin e të parës.

Edhe protestuesit sot, hiq kategorisë së inkriminuar me ideologjinë e islamit radikal, kanë plotsisht arsye të jenë të mllefosur me Shtetin që iu rri si saç mbi kokë edhe tashti në vitin 2014, duke inkriminuar veprime që i ngjajnë si veja vesë atyre që kishte inkriminuar policia politike e Serbisë në Kosovë (Rasti i Pejësnë vitin 1998 tek I kishte vrarë vet gjashtë adoloshentë serbë në një lokal-kafe etj.). Por, meqë çshtja e Maqedonisë na rezulton më e ndërlikuar ngasa mund ta lexojnë disa shkrimtarë tanë mesatarë, atëherë ka nevojë për racionalitet politik.

Keqpërdorimi i masës nga ana e qarqeve politike në momente të caktuara, tashmë njihet si fenomen politik. Ata që e njohin gjendjen në Maqedoni dhe interesat amerikane në këtë pjesë të Evropës Juglindore, nuk e kanë të vështirë ta thonë fare shqeto se afishimi i ikonografisë islame në protestat e shqiptarëve në Shkup është një lloj vetëvrasje politike. Keqpërdorimi i protestave plotësisht të arsyeshme, duke u fshehur prapa vellos së një nacionalizmi hibrid, zgjatim të pranverës arabe (!), nuk i shërben çshtjes shqiptare.

Shih për këtë, dy republikat tona, sado të dobta që janë, e sidomos Tirana zyrtare, duhet urgjentisht të dalin me strategji të qartë veprimi dhe të koordinojë politikat në dobi të Kombit…

Kjo strategji do t’i shërbente në radhë të parë unifikimit politik të faktorit shqiptar në Maqedoni, duke e faktorizuar atë si në raport me faktorin maqedono-bullgar, ashtu edhe me qendrat vendimmarrëse, por edhe kauzës sonë në plane afatgjata.